Herkenningspunt

Middelbare school perikelen

Vandaag, redelijk stressvol - eindpresentatie komt nabij! -, heb ik aan mijn maquette gewerkt. Daarvoor had ik kladblaadjes nodig. Jawel, als onderlegger voor mijn knip, verf en plakkunsten. Nu heb ik op mijn kamer bij mijn ouders thuis een bureau vol met kladblaadjes. Dus, rats, een stapeltje mee naar beneden. Bijna had ik het doormidden gescheurd en besmeurd met lijm. Maar toen zag ik dat het een verhaal was! Een verhaal - lees: stuk tekst - dat ik tijdens mijn middelbare schooltijd heb geschreven in de mediatheek. Een gefrusteerd verhaal, over de ontzettend oneindig onuitstaanbare 'studie-uren' die wij daar moesten doorbrengen. Ik dacht, ik zet hem op mijn blog!


Hoe krom is de maatschappij? Oudere boven de jongeren. Twee gezette vrouwen zitten als twee aasgieren over hun kop koffie rond te spieden. Op zoek naar hun prooi; de hard studerende leerlingen. Tegelijkertijd zitten ze te slurpen aan hun kopjes koffie en smakken ze met hun lippen, nadat ze weer een reep calorieën naar binnen hebben gewerkt. Eén van de vrouwen, degene met een bril en een roodkleurig kapsel, snauwt mensen af alsof het haar hobby is.
Een aantal leerlingen zitten bij elkaar te smiezen over een lastige opgave, of misschien hun weekendbesteding. En direct, staat de aasgier op en grijpt één van de leerlingen in haar klauwen. Tegelijkertijd zitten de twee anderen op hun nest te kletsen en te broeden, wat drie keer zoveel lawaai maakt. Maar het lijkt wel alsof deze aasgieren voor hun eigen afleidende geluid immuun geworden zijn. De hele zaal schrikt van hun boeken op als voor de zoveelste keer een schrille stem de kopjes doet rinkelen.
En wat is de reden? Zij, de domme aasgieren, die geen enkel doel meer in hun leven zien, proberen er alles aan te doen de studies van hun prooien te verberen, of te verzieken, het is maar hoe je het bekijkt. Maar aan de hand van hun slappe geklungel aan de computer of aan het kopieermachine is te zien dat zij, met hun gele smalle ogen, noot het verstand zullen krijgen van al die arme muisjes.

Dit verhaal is natuurlijk redelijk overdreven, geschreven in een moment. Het verhaal zal ook wel niet zo heel goed in elkaar zitten, maar ik vond het vooral heerlijk jeugdsentiment. Alsof ik er zo weer woedend over kan worden!

Lots of love from paris

Lang geleden.

Lang geleden schreef ik nog eens op mijn blog! Tja, nu even een snelle post voordat ik me ga haasten voor de training.

Maart, april, in de fashion week (helaas niet veel van meegekregen), met de liefste jongen van de hele wereld (slijm :) ). Dat levert toch nog wel wat leuke pics op!

Barcelona of Barcelonetta?

De vakantie loopt alweer ten einde. Nog even terugblikken? De foto's snel op de laptop. Oei, het zijn er wel wat. Een stuk of 250 van mij en dan nog die van al de mensen die mee gingen?! En dan komen wij nog niet eens uit Japan.

Een selectie van de foto's zou eventueel nog in een foto-album kunnen belanden, maar het overgrote deel bekijken we zo ontzettende vaak - wil jij ook mijn foto's nog eens bekijken? Ja graag! - dat ze in ons geheugen gegrift zijn. Dadelijk onthouden we alleen nog de foto's in plaats van onze eigen echte herinneringen. En volgens mij ís dat ook zo, terugblikkend naar onze babyfoto's met rode-bietjes-gezichten.

Uiteindelijk zal dit alles niet zo negatief zijn als ik het hiernet liet klinken. Bovenal zorgen foto's ervoor dat genânte situaties jaren later nog eens boven water worden gehaald. En dat we nog altijd na kunnnen genieten van hilarische momenten, die we misschien ook niet zo goed meer wisten (...).

Goh, nu zal ik dan toch een paar kiekjes laten zien. Natuurlijk niet te persoonlijk bedoeld. Anders vrees ik al voor mijn volgende verjaardag :D