integratie?

Lang leven de rust.

...


Na weken lang achter je eigen kont aan rennen lig je daar dan weer op bed. In je hoofd flitsen nog duizend en één gedachten. Was nog ophangen. Kamer nog opruimen. Tekeningen nog afmaken. Verslag nog typen. Sporten, dat moet ook nog. Moet, moet, moet, moet, moet. Tijd, tijd, tijd, tijd. Druk, druk, druk. Ojee, en dan ook nog te bedenken dat ik die nog moet bellen. En die, en die en mail lezen.

Ok

Marieke

Nu even stoppen.

Integreer wat tijd voor rust. Hier op mijn bed in combinatie met Moby muziek vliegen al mijn 'moet'- gedachtes de deur uit. Even niets, even rust. Iedereen heeft dat nodig. Ook al verwacht de maatschappij dit niet. Twintig vakantiedagen per jaar is per definitie weinig. Luilakken, dat zijn wij, zeker in vergelijking met de Oosterse bevolking. Maar er wordt zoveel van je verwacht! Is dit wel realistisch? Is het niet de strijd van de mens net zo snel te worden als een computer, als een machine? Jammer dat we daarbij één ding vergeten. Op z'n tijd lopen computers vast. En zo lopen mensen misschien nog wel wat vaker vast.

Scheiding en integratie. Dat was mijn concept voor het afgelopen project. Maar eigenlijk is dit ook het concept van het leven. - Ik scheer nu wel alles over één kam, dat begrijpt u wel - En dan bedoel ik niet de eeuwige discussies over allochtonen en autochtonen. Maar over iets wat beiden groepen aangaat. Hoe integreren we de druk van de maatschappij in ons korte sociale mooie leven?

Juist. Het antwoord ligt voor de hand.

Een bed.

Een kussen.

Een boek.

Op zijn tijd, gewoon een beetje


...


RUST