Barcelona of Barcelonetta?

De vakantie loopt alweer ten einde. Nog even terugblikken? De foto's snel op de laptop. Oei, het zijn er wel wat. Een stuk of 250 van mij en dan nog die van al de mensen die mee gingen?! En dan komen wij nog niet eens uit Japan.

Een selectie van de foto's zou eventueel nog in een foto-album kunnen belanden, maar het overgrote deel bekijken we zo ontzettende vaak - wil jij ook mijn foto's nog eens bekijken? Ja graag! - dat ze in ons geheugen gegrift zijn. Dadelijk onthouden we alleen nog de foto's in plaats van onze eigen echte herinneringen. En volgens mij ís dat ook zo, terugblikkend naar onze babyfoto's met rode-bietjes-gezichten.

Uiteindelijk zal dit alles niet zo negatief zijn als ik het hiernet liet klinken. Bovenal zorgen foto's ervoor dat genânte situaties jaren later nog eens boven water worden gehaald. En dat we nog altijd na kunnnen genieten van hilarische momenten, die we misschien ook niet zo goed meer wisten (...).

Goh, nu zal ik dan toch een paar kiekjes laten zien. Natuurlijk niet te persoonlijk bedoeld. Anders vrees ik al voor mijn volgende verjaardag :D

Alles wat we wilden

Beste dames en heren,


Bekijk deze documentaire.



De documentaire is van 3doc. Mij sprak het filmpje aan, niet alleen vanwege de inhoud, maar vooral ook de wijze waarop alles gefilmd is en wordt weergegeven.
Kampt niet iedereen in deze maatschappij wel eens met het probleem perfect te zijn ?

Roze handdoek

Ter inspiratie: Michael Raedecker

Raedecker maakt zijn schilderijen met garen en verf.

Avro kunstuur Aflevering 19 juni

www.cultuurgids.avro.nl/indexkunstuur.html

integratie?

Lang leven de rust.

...


Na weken lang achter je eigen kont aan rennen lig je daar dan weer op bed. In je hoofd flitsen nog duizend en één gedachten. Was nog ophangen. Kamer nog opruimen. Tekeningen nog afmaken. Verslag nog typen. Sporten, dat moet ook nog. Moet, moet, moet, moet, moet. Tijd, tijd, tijd, tijd. Druk, druk, druk. Ojee, en dan ook nog te bedenken dat ik die nog moet bellen. En die, en die en mail lezen.

Ok

Marieke

Nu even stoppen.

Integreer wat tijd voor rust. Hier op mijn bed in combinatie met Moby muziek vliegen al mijn 'moet'- gedachtes de deur uit. Even niets, even rust. Iedereen heeft dat nodig. Ook al verwacht de maatschappij dit niet. Twintig vakantiedagen per jaar is per definitie weinig. Luilakken, dat zijn wij, zeker in vergelijking met de Oosterse bevolking. Maar er wordt zoveel van je verwacht! Is dit wel realistisch? Is het niet de strijd van de mens net zo snel te worden als een computer, als een machine? Jammer dat we daarbij één ding vergeten. Op z'n tijd lopen computers vast. En zo lopen mensen misschien nog wel wat vaker vast.

Scheiding en integratie. Dat was mijn concept voor het afgelopen project. Maar eigenlijk is dit ook het concept van het leven. - Ik scheer nu wel alles over één kam, dat begrijpt u wel - En dan bedoel ik niet de eeuwige discussies over allochtonen en autochtonen. Maar over iets wat beiden groepen aangaat. Hoe integreren we de druk van de maatschappij in ons korte sociale mooie leven?

Juist. Het antwoord ligt voor de hand.

Een bed.

Een kussen.

Een boek.

Op zijn tijd, gewoon een beetje


...


RUST

- N U M B E R S -

Heb jij ook niet ooit het gevoel vanalles op te móeten schrijven? Het gevoel dat, als je het nú niet opschrijft, het voor altijd weer wegsappelt in je diepe brein en het nooit meer naar boven zal komen drijven? Nou, dat gevoel heb ik redelijk vaak. En het leukste daarvan is, dat die momenten altijd plaatsvinden op een tijdstip dat je geen pen, papier of toetsenbord bij de hand hebt.

Sommige mensen - zo schijnt - blijken dit te hebben met nummers. Die mensen vinden zoiets als calculus of mechanica uit. Hardstikke leuk natuurlijk, maar hoe komen ze daarbij?? Dat gegoochel met cijfers, letters en plussen en minnen. Uren heb ik er vandaag - en gisteren, eergisteren, eer-eergisteren - naar zitten turen. En één ding vind ik van dit alles wel ontzettend grandioos. Het feit dat je de werkelijkheid, alhoewel theoretisch gezien, altijd kunt opschrijven in getallen. Ojee, nu begin ik toch ietwat fylosofisch te worden - of juist mathematisch (...) - want Pythagoras had dit idee 2500 jaar geleden ook al. En daarmee kom je eigenlijk weer terug bij de letters. Want met letters wil je ook de werkelijkheid neerzetten. Mensen willen altijd de werkelijkheid ordenenen in het leven. Want is er leven zonder orde? Is er leven, als er alleen maar chaos is? En dat ordenen, dát doen we dus met letters en met cijfers.

Dus mijn drang om al dit nutteloze geneuzel op te schrijven is dus de drang om te ordenen? Om te leven?

....

p.s. Agenda's in de prullenbak! Want onze verjaardagskalender op de wc zegt: 'Tel de dagen niet, de dagen moeten tellen.'

Sunshine on my head in a museum?

Leven is goed, leven is mooi. De liefde zit in de lucht! De lente komt eraan! De zon breekt soms even door (?) en dat gaat gepaard met de heerlijke klanken van Empire of the Sun.


Maar helaas kunnen we niet lang van de eerste zonnestraaltjes genieten, want iedereen heeft het natuurlijk weer druk druk en nog eens druk. We rennen van vergadering naar feest naar college naar etentje. En ons hart voor cultuur wil ook nog wel eens gaan kloppen, en daarvoor is nu iets nieuws!! In Eindhoven is nu een 5 minuten museum. Er staat één kunstwerk die je even kunt bewonderen. Dat volgens kunstcritice zelfs maar 5 minuten nodig heeft om bewonderd te worden. Het concept richt zich op kunstwerken die zoveel energie en impact hebben dat je ze individueel wilt ervaren zonder dat ze opgaan in de grote massa. Wie erg onder de indruk is mag vast wel wat langer blijven. De toegang is gratis, maar dat mag ook wel voor verblijf van slechts 300 seconden.

5 Minuten Museum
Strijp X - gebouw SBP (onderdeel van de Hoge Rug)
EindhovenT: (06) 24912934
info@5-mm.nl
http://www.leukedingendoen.nl/click.aspx?url=http://www.5-mm.nl

Dus nu niet met z'n allen zeuren "ik heb geen tijd voor kunst en cultuur", laten we gewoon van de zon, de kunst, het leven en de muziek genieten!

Uit grootmoeders oude doos

Overgrootmoeder

Grootmoeder

Eigenlijk zou ik moeten studeren, flitst er duizend maal door mijn hoofd. Maar even pauze houden kan toch geen kwaad? Even een beker stracciatella-yoghurt leeglepelen en even een paar gemiste afleveringen van sex and the city kijken. Even surfen op het internet en zo is het even al weer snel drie uur.


Maar dan kom ik op de site van Michael Wolf. Hij is een fotograaf, voornamelijk van architectuur. Bij de fotoreeks "Tokyo subway dreams" stoppen mijn vingers met klikken en stoppen mijn hersenen met het beschuldigen van mezelf van het nietsdoen.


Veel over de foto's wil ik niet kwijt, ik werd er door geraakt. De triestheid, de anonimiteit, het stadsbeeld van nu in Tokyo. Hopelijk niet het stadsbeeld van Nederland in de toekomst.