Elle gefeliciteerd met je twintig jaar bestaan, maar terwijl ik de kortingen bij de mango misloop door een kapotte pinpas kom ik ook al niet met mijn opgestuurde artikelen en foto's in jullie tijdschrift. Te verwachten misschien, maar toch jammer. Dit weerhoudt mij er niet van het toch openbaar te maken. Vandaar dat ik het op deze blog zet.
Drift
Rood gloeiende ogen. Een felle blik. Samen met een spanning die door het hele lichaam loopt. Voelbaar in de ruimte, die nu gevuld wordt met hatelijke verwensingen en schrille klanken. Dan is het stil. De harde woorden gonzen nog in mijn oren. Met een hard gebaar schuif ik mijn stoel achteruit. Even overweeg ik mijn glas water naar mijn overbuurman te gooien, maar angst voor zijn heftige reactie weerhoudt mij hiervan. Tranen staan in mijn ogen als ik, twee verdiepingen hoger, op mijn bed plof. Waarom? Waarom moeten ze altijd mij hebben? Mijn boosheid verandert in zelfmedelijden en daarna in schuld zoals een onweersbui, die losbarst, even minder wordt en daarna weer in alle hevigheid terugkeert.
Want die schuldgevoelens, die zijn nog het ergste. In mijn hoofd vliegen psychoanalytische gedachten rond. Wat is er mis gegaan bij mijn opvoeding? Waar zit die drift, die op sommige momenten naar boven komt, uit mijn mond klimt en gretig heel mijn verstand omarmt? Drift laat mij dingen zeggen die ik niet wil zeggen en laat mij dingen doen die ik niet wil doen. De reden van de spanningen aan tafel zijn me al weer ontglipt, maar dat maakt het allemaal niet minder erg.
Tegelijkertijd ontstaat er ook drift om te schrijven. Waar sommige mensen het serviesgoed gebruiken om zich te kalmeren, gebruik ik woorden en zinnen. Mijn pen krast niet snel genoeg over het papier. Woorden struikelen over elkaar en tollen in het rond. Dan is het weg. Nog met rode ogen probeer ik mezelf te overtuigen naar beneden te gaan en dat ene woordje hardop uit te spreken. Dat ene woord, die de gezichten weer laat ontspannen en weer luchtige gesprekken op gang brengt.
Rood gloeiende ogen. Een felle blik. Samen met een spanning die door het hele lichaam loopt. Voelbaar in de ruimte, die nu gevuld wordt met hatelijke verwensingen en schrille klanken. Dan is het stil. De harde woorden gonzen nog in mijn oren. Met een hard gebaar schuif ik mijn stoel achteruit. Even overweeg ik mijn glas water naar mijn overbuurman te gooien, maar angst voor zijn heftige reactie weerhoudt mij hiervan. Tranen staan in mijn ogen als ik, twee verdiepingen hoger, op mijn bed plof. Waarom? Waarom moeten ze altijd mij hebben? Mijn boosheid verandert in zelfmedelijden en daarna in schuld zoals een onweersbui, die losbarst, even minder wordt en daarna weer in alle hevigheid terugkeert.
Want die schuldgevoelens, die zijn nog het ergste. In mijn hoofd vliegen psychoanalytische gedachten rond. Wat is er mis gegaan bij mijn opvoeding? Waar zit die drift, die op sommige momenten naar boven komt, uit mijn mond klimt en gretig heel mijn verstand omarmt? Drift laat mij dingen zeggen die ik niet wil zeggen en laat mij dingen doen die ik niet wil doen. De reden van de spanningen aan tafel zijn me al weer ontglipt, maar dat maakt het allemaal niet minder erg.
Tegelijkertijd ontstaat er ook drift om te schrijven. Waar sommige mensen het serviesgoed gebruiken om zich te kalmeren, gebruik ik woorden en zinnen. Mijn pen krast niet snel genoeg over het papier. Woorden struikelen over elkaar en tollen in het rond. Dan is het weg. Nog met rode ogen probeer ik mezelf te overtuigen naar beneden te gaan en dat ene woordje hardop uit te spreken. Dat ene woord, die de gezichten weer laat ontspannen en weer luchtige gesprekken op gang brengt.
Het tweede deel van het artikel volgt nog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten